Uit: De Gorilla preek
Pagina 236 t/m 241 van My Bright Word.

My Bright Word is verkrijgbaar in onze Online Bookshop.

TOEGEWIJDE: Waar zijn we naar op zoek?

AVATAR ADI D A SAMRAJ: Luister.
Er is een dilemma.
Is er een dilemma?
Is er geen dilemma?
Als je de deur uit stapt en de gebruikelijke bezigheden komen weer op gang, lijkt er misschien een dilemma te zijn, maar is er een dilemma? Er is geen dilemma. Er is alleen maar de gewaarwording,
de schijn, de veronderstelling van dilemma. Als je het doorziet,
doorzie je (op dit moment) dat het dilemma geen bestaan heeft. Het dilemma bestaat niet.
In dat geval is de vraag hoe het dilemma tot stand komt,
onnodig en op zich niet terecht, omdat, zodra je op zoek gaat naar het dilemma, het geen substantie heeft. Sommigen echter houden de veronderstelling van het dilemma en het lijden in stand en het veronderstellen is je eigen activiteit. Op hetzelfde moment waarop je aanneemt dat lijden, dilemma, bestaat, dat je zoektocht juist is, is het dilemma niet te ontdekken.
In Werkelijkheid bestaat alleen Dit, bestaat alleen het Onmiskenbare, alleen het Gebeuren Zelf, Voorafgaand aan het dilemma, Voorafgaand aan de ‘ervaring’.
Het dilemma is nooit aan de orde. Zodra je het begint te voelen, als je je erin verdiept, besef je dat het niet heeft plaatsgevonden. Het heeft geen substantie. Als het geen substantie heeft, geen bestaan, hoe kun je er dan in vastzitten? Als je inzicht hebt in je eigen activiteit, is er geen dilemma. Als je geen inzicht hebt, lijkt er een dilemma te zijn. Zodra je je echter afvraagt hoe het zit, zodra je het onderzoekt, zodra je er goed naar kijkt, besef je dat het niet bestaat.
De zoeker blijft zijn of haar veronderstelling versterken, maar dat betekent nog niet dat het dilemma echt bestaat. Als het bestond,
zou je er iets aan kunnen doen. Dan zou het substantie hebben. Het zou verschillen van iets anders. Het zou een of andere kenbare vorm hebben, begrenzingen, afmetingen, gevolgen. Dan zouden gewone magie en Yoga juist zijn, zou zoeken juist zijn.
Zodra je je er echter direct in verdiept, kun je het niet vinden. Je kunt het alleen aannemen, maar je kunt het niet echt vinden. Aangezien het niet gevonden kan worden, aangezien dilemma niet bestaat, is de zoektocht dan ook niet juist. Zoeken is alleen wat jij doet als je aanneemt dat er sprake is van dilemma. Zodra je de veronderstelling doorziet, houdt de zoektocht op te bestaan.

TOEGEWIJDE: Ik heb gemerkt dat het dilemma zich vaak manifesteert in een aantal verschillende gewaarwordingen. Het uiterlijke niveau waaruit ze voortkomen, is niet werkelijk. Maar de reactie voelt als werkelijk.
Kunt U dat verklaren?

AVATAR ADI DA SAMRAJ: Waarom neem je aan dat je innerlijke reactie werkelijker is dan de uiterlijke krachten waarop je reageert? Wat je zegt is, dat je veronderstelling van het dilemma, het lijden, in elk geval werkelijk is, zelfs als uiterlijke of conditionele omstandigheden het niet rechtvaardigen! Deze veronderstelling waar je mee aankomt met betrekking tot je eigen verkramping is de veronderstelling waarover Ik heb gesproken. Het is immers jouw veronderstelling, nietwaar?

TOEGEWIJDE: Tja, een veronderstelling is iets mentaals, maar een gewaarwording is iets anders.

AVATAR ADI DA SAMRAJ: Op het mentale vlak is er sprake van een veronderstelling, maar kun je die “radicaal” onderscheiden van wat je ‘de gewaarwording’ noemt? Het is allemaal een enkel proces en dat hele proces is wat Ik bedoel met de veronderstelling. Als je je hand in het vuur steekt en hem dan terugtrekt in reactie op de hitte, heb je toch niet verondersteld dat het heet was? Je hebt immers gehandeld alsof
het heet was? Je kunt er later over denken en zeggen dat het heet was, maar of je er nu wel of niet over denkt op dat moment in het vuur, deze physieke respons, deze physieke reactie treedt op.
Gedachten zijn van dezelfde aard als pijn of welke andere reactie dan ook. Alle persoonlijke gebeurtenissen zijn vormen van zelf-verkramping. Ze hebben allemaal dezelfde hoedanigheid, dezelfde structuur. Het terugtrekken van je hand omdat het vuur heet is, is van dezelfde aard als denken dat het vuur heet is voordat of nadat je ermee in aanraking komt. Met andere woorden, het is evenzeer een veronderstelling. Iets veronderstellen, is aannemen, handelen of reageren alsof het zo is.
Je hoeft er niet voor te denken. Denken is niet de enige vorm van aannemen, van veronderstellen. Je veronderstelt op allerlei niveaus. Je bevestigingen ten aanzien van dingen zijn niet zonder meer mentaal. Er zijn mentale veronderstellingen, er zijn fysieke veronderstellingen, er zijn vitale veronderstellingen, er zijn instinctieve, onderbewuste en onbewuste veronderstellingen. De mentale of conceptuele veronderstelling is er een van, maar er zijn heel veel modellen en het mentale model bestaat niet als een losstaand iets.

TOEGEWIJDE: Wilt U alstublieft duidelijk maken wat U bedoelt met ‘dilemma’?

AVATAR ADI DA SAMRAJ: We hebben er in dezelfde zin over gesproken als Ik heb gedaan in De Knie van Luisteren. Alle vormen van zoeken, alle strevingen, alle zoektochten naar het doel, alle strategische Yoga, alle Spirituele processen die erop zijn gericht het een of ander te verwerven, zijn reacties op een ondervonden dilemma, hoe het ook wordt geklasseerd, hoe het zich ook op enig moment voordoet. De oorspronkelijke betekenis van het woord ‘di-lemma’ is ‘twee veronderstellingen’, een impasse, een netelig vraagstuk, een levende staat of toestand van tegenstrijdigheid.
De oorsprong van het zoeken is iets dat voorafgaat aan het zoeken zelf.
Het zoeken doet niets aan zijn oorspronkelijke motivatie.
Het zoeken is eenvoudigweg erop gericht zijn specifieke doel te bereiken. Zijn functie is niet het modificeren van zijn eigen motivatie, zijn bron, zijn oorsprong, het dilemma zelf. Een zoektocht kan nooit uitkomen boven zijn eigen motivatie, zijn fundamentele veronderstelling die het dilemma is.
Daarom heb Ik over het Spirituele leven gesproken in termen van het observeren, het begrijpen van het motiverende dilemma, het lijden, in de context van Satsang met Mij, in plaats van het najagen van verworvenheden. Ik heb gesproken over het Spirituele leven, het Werkelijke leven, het Bewuste leven, als het spontane begrijpen van deze motivatie, dit lijden dat voorafgaat aan je zoeken. In de loop van de Grote Traditie van de mensheid is het Spirituele leven karakteristiek gericht geweest op de zoektocht en op het verwerven van de doelstellingen van het zoeken.

TOEGEWIJDE: Als U het hebt over ‘relatie’, bedoelt U dan de relatie met jezelf of met een ander?

AVATAR ADI DA SAMRAJ: Alle vormen daarvan. De relatie zelf, als de wezenlijke toestand. Wat ik hier ‘dilemma’ heb genoemd, is deze gewaarwording, dit motiverende gevoel, deze veronderstelling, dit gevoel van verkramping, deze ervaring die iets impliceert en weerspiegelt dat al heeft plaatsgevonden, te weten de vermij-ding van relatie, deze verkramping, deze afscheiding. Het vermijden van relatie is die oorspronkelijke activiteit die altijd al, voorafgaand aan het zoeken, heeft plaatsgevonden. je voelt het als het dilemma, deze vage gewaarwording, een knoop in je maag, de drang, de beweging, de motivatie, die je zoeken opwekt en nood-zakelijk maakt. Waar de vermijding van relatie niet is opgetreden, waar alleen relatie is, zijn er helemaal niet van die knopen, niet van die motiverende reacties.
Het is beslist zo, dat je zonder inzicht de knopen van de tegenstrijdigheid ervaart en erop reageert. De veronderstelde vormen van lijden worden ervaren, het zijn verschijningen, het zijn toestanden waarin je op de een of andere manier moet leven en overleven. Ingeval van de een of andere vage ergernis, angst, onrust, boosheid, voel je hier en daar de knopen zitten en op die basis begin je je zoektocht. je probeert je te bevrijden van de gewaarwording van de knopen, maar ondanks alle dingen die je doet, gebeurt er niets met de oorspronkelijke gemoedstoestand waarop je aldoor reageert. Als gevolg daarvan begin je er steeds meer van overtuigd te raken dat deze gemoedstoestand reëel is, dat dit je werkelijke toestand is. je raakt er steeds meer van overtuigd dat je zoektocht juist is en dus begrijp je steeds minder van de veronderstelde motivatie van je leven. Je raakt steeds meer verwikkeld in dit patroon van er altijd iets aan te doen. Je reageert altijd en alleen op het dilemma, alsof dat je fundamentele toestand is. De grote zoekers zijn degenen die de meest dramatische pogingen ondernemen om er op een volmaakte manier, absoluut, ‘iets aan te doen’.
Welnu, alle vormen van zoeken die het dilemma serieus nemen, ‘aannemen’ dat dit nu eenmaal een onontkoombaar feit is, zijn van dezelfde aard. Wat ze aannemen, is deze oorspronkelijke tegenstrijdigheid, deze vermijding van relatie. Het dilemma, de ‘knoop’, is de grondslag van de zoektocht. Het is de huidige ‘Heer’ van je Yoga. Het dilemma is de Yogi! Eenvoudigweg wat denken, wat filosoferen, wat ontspannende Yoga doen, verandert helemaal niets aan dat alles. Alleen ‘radicaal’ inzicht ondervangt de zoektocht en zijn oorzaak. ‘Radicaal’ inzicht is het Bewustzijn Zelf, de Wezenlijke Kracht van het Bewustzijn Zelf, die Leeft, Doet Ontwaken, Bestaat, zelfs klaarblijkelijk Werkt, Voorafgaand aan deze vooronderstelling van het dilemma.
Het enige dat al Vrij is van het veronderstelde dilemma in het levende bewustzijn, is Dat Wat het Wezenlijke Bewustzijn Zelf is.
De hele reactie op vage bemoeilijking is vruchteloos gebleken. Als je ermee doorgaat tot het einde, als je de hele cursus hebt doorlopen en alle lessen hebt geleerd, als je alle gebruikelijke meditaties hebt gedaan en door alle ervaringen heen bent gegaan, als je alle boeken hebt gelezen, is het dilemma er nog steeds. Het is hoogstens zo, dat de zoektocht aan kracht begint te verliezen. Dan, langzamerhand, wordt het dilemma door geen enkele ondergeschikte activiteit meer bekrachtigd. Dan komt het gewaarzijn van de levenskracht in dit dilemma terecht, wordt ze louter dit, doet ze er niets meer aan, niets. Ze probeert niet eens het dilemma te analyseren, zodat er een einde aan zal komen. Er wordt niets gedaan.
Het levende bewustzijn wordt, voorlopig, identiek aan dilemma. Als de zoektocht in natuurlijke frustratie verdwijnt, wordt het gewone bewustzijn dit dilemma. Met andere woorden, het doet niets anders, niets anders dan dit. Dit is het diepgaande stadium van praktijk in Mijn Gezelschap als je, terwijl je je vasthoudt aan Mijn Wijsheidsleer en aan Mijn Persoon, de crisis van het bewustzijn doorstaat. Dan is er de her kenning van het dilemma, en het Bewustzijn Zelf, die Wezenlijke Werkelijkheid Die Zich anders geïsoleerd voordoet als afgescheiden, beperkt bewustzijn, is dan het Enige Dat Zich Aftekent.
Evenals de zoektocht wordt het dilemma uiteindelijk her kend als je eigen activiteit, je altijd huidige, chronische activiteit. Deze is de structuur en de motivatie van het gebruikelijke drama van ieder leven. Als die her kenning er is, is er inzicht. Voorafgaand aan die ‘radicale’ crisis zijn alle dingen die je misschien voor inzicht aanziet, alleen maar secundaire benaderingen, secundaire ervaringen, waarin het dilemma altijd al wordt verondersteld.